اشعار

مَحرمِ غـم شـدم ای یار مـرا یـاری كن            این دو ماه از دلِ ما خوب نگهداری كن

یـوسفـانه خـبـری پخـش كـن از آمدنت            و مرا در پـیِ خـود راهیِ بـازاری كـن

خدا کند که شود با تو همزبان دل من            وگرنَه غصۀ نامَحرمی است قاتل من

بـرای بی کـسی ام هـمـدلی نـمی جـویم            سزاست اینکه شما حل کنید مشکل من

بـه بـاد بـیـرقِ مشـكـیـتـان رهـا كـردند            دوباره چشمِ مرا خرجِ روضه ها كردند

دو گـنـبدِ حـرمیـن و دو پـرچـمِ مشكـی            دوباره پـای مـرا سمتِ گـریه وا كردند

همیشه شـامـلِ الطافِ بی كـران هـستیم            چرا كه تحـتِ نظـرهای آسمـان هستیم

تو یـادِ مـایی و ما یادِ هر كسی جز تو            تو فكرِ مایی و ما فكرِ آب و نان هستیم

آخــر ثــمــر آل پــیــمــبــر ز در آیــد            یکـروز اگر مـانـده به عـالـم خـبـر آید

با سـوز دل فـاطـمی اش فـاطـمه گـوید            کی منـتـقـم خـون حـسیـن از سـفـر آید

با غمت می خـرم آقا خـوشیِ عـالـم را            و به عـالـم نـدهـم تا به ابـد این غـم را

چـشـم بـر راهِ تو و شـامِ نُـهُـم هـم آمـد            قـسمتـم كـرد خـدا سیـنـه زدن با هم را

چَشمانِ خـیس و ابری ات غـم دارد آقا            گـلـبـرگِ رویـت رودِ شـبـنـم دارد آقـا

دارد نـسـیـمِ غــصه مـی آیـد ز كـویت            شـالِ عــزایـت عــطـر مـاتـم دارد آقـا

آنکه بر بزم حسین دعوت از ما می کرد           کاش می آمـد و از دور تمـاشا می کرد

فال من، یـوسـف گـمـگـشته اگر می آمد           با دل مـردۀ من کـار مسـیـحـا می کرد

وقـتی به تـن لـبـاس سـیـاه عـزا کـنـی            دل را به مـاتـمـی ابـدی مـبـتـلا کـنـی

عـالـم تـمـام جـامـۀ مـاتـم به تن کـنـند            وقـتی لـوای خـیـمـۀ مـاتـم به پـا کـنـی

دوری از یار مرا بی سر و سامان کرده           مبـتـلایم به غـم و غـربت هجران کرده

سالهــا رفـت و دلـم طالـب دیـدار نـشـد           غفلت از دوست مرا سخت پشیمان کرده

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی            «تا با تو بگـویم غـم شب های جـدایی»

اسپندم و در تاب و تب از آتش هجران            «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی»

در انتـظـار طـلعـت صبـح وصـال تو            دل می‌طـپد به شوق طلـوع جمـال تو

با غفـلتی که هست همیشه ز سوی ما            اصـلاً نکــرده‌ایم مـراعــاتِ حـال تو

گرچه در پای ظهور تو بکا کافی نیست           روضه و اشک نباشند دعا کافی نیست

روضه خوبست به ما ترک معاصی بدهد              درس تقوا بدهد شور و نوا کافی نیست

سر می شود زمانه ولی بي تو غـرقِ آه            جانِ مرا رسانده به لب بغـض گاه گاه

تو حاضری و ما همه در بندِ غـيبـتـيم            آقــا نجـاتـمـان بــده از ايـن شب سيـاه

ای شـوق بی­ کـرانـۀ شب­ های جمعه­ ام            تـنهـا تـرین بـهـانـۀ شب­ هـای جـمعه ­ام

از لطـف آفــتـاب نـگاهـت هــنوز هم            گـرم است آشـیـانـۀ شب­ های جـمعه­ ام

اگـر کـه پـیـچ و خـم روزگـار بگـذارد            اگـر که سخـتـی این انــتـظـار بگـذارد

هنوز هست سری تا که دست هایش را            بـه دسـت خـاک قـدم های یـار بگـذارد

چه می شود که شبی بشنوم صدایت را            به درد، گریه کنم زخم روضه هایت را

بگو کجا زده ای خیمه، در کدامین دشت            به این دو چشم که طی کرده رد پایت را

از هجـر تو طبیعـت مـا گـریـه می کند            چــشـم تــمـام آیــنـه ها گـریـه می کـنـد

چشم انتظار آمدنت شیر خواره‌ای است            گهواره‌ای به کرب و بلا گـریه می کند

دم می دهی به سینه که طـوفانی ام کنی            تـا زائــر شـکـسـتـۀ بـارانـی ام کـنـی

سی شب گذشت خوب نمک گیرتان شدم            می خواستی که تـشنۀ مهـمانی ام کنی

دلم دوبـاره خبـر می دهد ظهـور تو را            بدون فاصله حس می کنم حضور تو را

به من مگـو که نرفـته چگونه برگردد            مسیر جـاده خـبر می دهـد عبـور تو را